Verraad!

Ik heb mij ooit voorgenomen om deze blog niet te gebruiken voor het om de haverklap uiten van triviale ergernissen.
Vandaag ging het mij echter eventjes te ver. Er moet iets zwaars van mijn lever, anders vrees ik dat ik morgen in een coma lig en bijgevolg de gesneuvelden niet zal kunnen eren.

Net zoals 90 procent van alle ergernissen van de wereld is ook mijn ergernis richting de media gericht. Wat het echter zo erg maakt is dat de schuldige in kwestie niemand minder is dan de VRT-nieuwsdienst. Een departement dat ik steeds verdedig wanneer anderen het onder vuur nemen.

Vandaag, het journaal van één uur.
Hoofdpunt van de dag is de viering rond de val van de muur. Geen wereldnieuws maar ook verre van verloren zendtijd. Ik wist echter al wat er nog ging komen want op krantenkoppen.be stond de release van 'the big ask again' bij de meeste Vlaamse kranten met stip op de bovenste plaats.

Halverwege de uitzending blikt Wim De Vilder reeds vooruit op het feit dat dit filmje straks aan de orde zal komen. Mijn maag draait een beetje maar ik besluit van het over mij te laten gaan.

Het journaal is bijna ten einde. Dit is het deel waar het minder 'ernstige' nieuws aan bod mag komen. Hier grijpt onze geliefde staatszender de kans om het eens te hebben over Call of Duty: Modern Warfare 2, en het is hier dat de veer breekt.
Ik weet dat de pers en games geen goede verhouding hebben. Op een of andere manier blijken journalisten niet te kunnen bevatten dat games een volwaardige vorm van entertainment zijn die (zeker als we naar de omzet kijken) evenwaardig is aan film en boeken. Toch kiest men er steeds voor om de gebruikers van dit medium af te schilderen als een bende sociaal achtergestelde, gefrustreerde en bovenal zielige verslaafden.

De titel van de reportage laat duidelijk de mening van de maker zien. 'Mensen in rij voor GEWELDGAME'. We krijgen beelden te zien van een rij wachtende voor een Game Mania in Mortsel. Uit deze rij worden twee mensen aan het woord gelaten, de eerste is een man die vrij normaal klinkt en oogt maar wel toegeeft dat hij al sinds acht uur in de rij staat en vervolgens een jongen van 11 jaar die mooi al de vooroordelen over 'gamers' in zich draagt. Hij heeft duidelijk te kampen met overgewicht en omschrijft de game als 'mensen doodschieten enzo'. Komt daarbij dat hij op een maandagavond om middernacht in de rij staat en na de game gekocht te hebben zegt 'en nu maar gaan spelen'. Dit extreme en betreurenswaardige geval is erg, dat ga ik niet ontkennen.
Ik erger mij echter wel DOOD aan de hele toon van het item. Alsof de cameraploeg naar een bende junkies zit te kijken. De voice-over deed weinig moeite om een zekere minachting en bezorgdheid te uiten. Deze emoties zijn echter ver te zoeken wanneer men het destijds had over de soms kilometer langer rijen van kinderen en volwassenen die stonden aan te schuiven voor het laatste Harry Potter boek.
"Natuurlijk is daar niets mis mee! Dat is gewoon gezond enthousiasme" Boeken zijn goed games zijn slecht. Van boeken lezen ga je slim en creatief worden, van games spelen dik en ga je wellicht een dezer je school uitmoorden.
Bij deze vraag ik dan ook aan iedereen die een mening moet hebben over deze dingen: speel het eens! Men gaat ook gaat een analfabeet niet zijn mening vragen over het aanbod op de boekenbeurs.
De voorganger van het vandaag uitgebrachte spel was zonder meer een meesterwerk. Het spel verheerlijkt oorlog noch geweld en brengt zijn verhaal op een manier waar heel wat oorlogsfilms een puntje aan kunnen zuigen. Het is een hedendaagse Full Metal Jacket, een interactieve Platoon. Het verschil is dat je die films in 'goed gezelschap' zonder te blozen mag ophemelen. Daar je nog steeds als een kinderachtig stuk onbenul zou worden gezien wanneer je dat voor een Call of Duty zou doen.

"Maar Benjamien, ben je nu helemaal van slag door dat ene item?"

Nee, mijn ergernis ontplofte pas toen ik het item zag dat hierop volgde. Ja hoor! Het was eindelijk tijd voor de Big Ask Again. Mensen die mij kennen weten dat ik het niet zo hoog op heb met de hele global warming hype (ja het is een HYPE!).
Als ik daar mijn gal over zou spuwen zou ik hier morgen nog zitten typen. Ik ga het dus bij dit houden.
Wanneer men van item veranderd veranderen we ook van toon. Nic 'Captain Planet' Balthazar die een nieuw filmpje uitbrengt! Dat is happy nieuws en daar horen happy stemmen bij. We krijgen een opsomming van geweldige feiten over dat filmpje dat blijkbaar alle wereldleiders in Kopenhagen al hun op olie gebaseerde economieën zal doen vergeten en met veel vuurwerk zal doen beslissen om al die grote boze co2 kranen dicht te draaien. Mensen die dansen op een strand daar kan je blijkbaar alles mee oplossen. Tussen de fragmenten van het filmpje (met cameo voor High Bullshit woman) door krijgen we de maker zelf aan het woord. Ik heb niets tegen olijke kletskop Balthazar. Ik heb best genoten van de man zijn reportages voor Vlaanderen Vakantieland alwaar hij in een heel het Amerikaanse continent in kaart bracht (ik vraag mij overigens af hoeveel CO2 dat vliegtuig waarmee hij naar daar is gevlogen produceerde). Zijn ongebreidelde naïviteit zijn ergens charmant. Ik geloof echt dat hij overtuigd is dat zijn filmpje meer dan een 'low impact' gaat hebben.
Verder krijgen we te horen dat de muziek gratis mocht gebruikt worden en de toelating was geven door niemand dan Bono Vox himself. Nu de man al zijn geld tegen een voordelig belastingregime in Nederland heeft geparkeerd kan hij zich natuurlijk wel een extra uitgave voor moeder Aarde veroorloven. Vervolgens krijgen we onze sympathieke Gentse Captain Planet weer te zien die openlijk zijn droom opbiecht om samen met Bono schouder aan schouder te staan en de wereldleiders met hun dure kostuums eens te vertellen wat "het volk" wil!

Heel dat Big Ask ding staat net als het hele Global Warming circus bol van de hypocrisie. Dan voel ik mij toch wat in de steek gelaten dat de duidelijke kritiek die onze openbare omroep heeft op een goed ontworpen spel achterwege blijft wanneer er echt wat kritiek aan de orde is.

Voila dat moest er even af.

Een goede blik op games (ook voor leken): Game Swipe

bloggosferische archeologie

Op 16 februari besliste ik al eens mijn blog nieuw leven in te blazen na een langdurige winterslaap. Helaas ben ik er toen niet in geslaagd de daad bij het woord te voegen. Ik had leukere dingen aan mijn hoofd dan eenzaam zitten schrijven.

Vandaag zijn er echter net iets teveel dingen die ik wereldkundig wil maken dan er in mijn 'status' balkje op facebook passen. Wees vooral niet bang, ik ga dit ding niet gebruiken om te gaan klagen en zagen over elke tegenvaller die ik tegenkom.


Mensen die mij kennen weten dat ik mijn hart verloren heb in Berlijn. Mensen die mij heel goed kennen weten ook dat ik iedereen de oren erover afzaag over hoe geweldig ik het daar wel vind en hoe ik persé nog maar eens een keer terug wil.
Zeker nu heel de stad in het teken staat van de val van de muur doen de kleine 800 kilometer tussen mij en deze magische stad extra veel pijn.
Er is echter troost! Onze sympathieke en hype-gevoelige openbare omroep kan de laatste weken maar niet genoeg krijgen van specials over het einde van het Oostblok. Van in het Journaal tot Vlaanderen Vakantieland en Man Bijt Hond.
De eerste besparingen zijn blijkbaar al genomen bij de VRT want al deze items en reportages zijn subtiel voorzien van stukjes uit de soundtrack van Goodbye Lenin. U weet wel die film over die kerel die voor zijn moeder de DDR in het klein opbouwt en in het proces een felle verpleegster weet te versieren.
Niet dat er iets mis is met de soundtrack, verre van! Het is een van Yann Tiersens betere. Ik vind het namelijk leuk om steeds die enkele noten terug te horen zonder dat daarbij echt bombastische DDR symbolen of Sovietsoldaten in ganzenmars te zien zijn.
Leuk is vooral het feit dat ik (en wellicht alle andere kijkers die de stukjes herkennen) eventjes kunnen glimlachen omdat ze het herkennen.
Zo kijk ik in deze "Ostalgische" dagen (opzoeken jongens!) naar de televisie. Glimlachend en mijmerend, in mijn gedachten op een pleintje in Prenzlauerberg...of iets in die aard.

Voila, in tegenstelling tot de DDR leeft mijn blog weer even. Wellicht zal ik 'm nog eens opgraven in paar maanden.

Zo de examens zijn voorbij, de punten binnen. Ik ga terug een beetje beginnen bloggen.

Dat bloggen is overigens (voor mij dan toch) alles behalve eenrichtingsverkeer. Ik geniet enorm van de blogs die u hier in de 'leest u ook eens' kolom ziet staan. Sterker nog ik laat er mijn gedrag door aanpassen. Zo ben ik recentelijk terug naar de radio beginnen luisteren. Naar "het laatste uur" het programma van mijn dorpsgenoot Koen Fillet.

Als het op dit tempo doorgaat ga ik uiteindelijk nog een cultureel verantwoord mens worden.

Nu ga ik slapen, morgen rijles, daar moet ik binnenkort ook nog eens iets over schrijven. Wanneer mijn zinnen wat spitsvondiger.

AAAARGH!

De impro-ploeg waar ik trots ben een lid van te zijn heeft z'n tradities gefundeerd op piraterij. Mijn favoriete onderwerp bij de kleine historische onderzoekjes die wij al moeten voeren is sinds vorig jaar de kaapvaart (dank u Pieter Moelands). Wanneer niemand kijkt hijs ik stiekem een Jolly Roger in't diepst van mijn gedachten.



Laat er geen twijfel rond bestaan: ik heb iets met piraten. Ik kan dan ook niet anders dan telkens wanneer er weer eens nieuws komt uit de wateren van Somalië ik steeds een heel klein beetje supporter voor de kapers.

Shiver my timbers!

Tijd voor wat pure gal. Ik zou natuurlijk ten strijde kunnen trekken tegen de opmars van de censuur en idiote preutsheid in de media maar ik heb al genoeg bondgenoten die dat doen.

Dus een beetje pure gal!

Wanneer ik de woorden: deportatie, repatriëring of uitwijzing intikt in Google in combinatie met de naam 'Gabriel Rios' krijg ik zo goed als geen deftige resultaten. Ik vind dat spijtig.

Meer dan een maand later.

Wel het is eens tijd dat ik mijn blog nog eens op orde breng. Het is al meer dan een maand geleden dat ik hier nog eens iets neerschreef. In de tijd die ertussen zat heb ik vele leuke ideetjes gehad maar ik kamp nog steeds met het probleem dat deze meestal de nacht niet overleven. Terwijl mijn vingers hier sprongen maken op het verschrikkelijk slechte toetsenbord van de thuis PC lig ik mezelf in bochten te wringen in een poging toch een van mijn oude ideetjes terug te vinden... en met resultaat!

Afgelopen donderdag was de tweede aflevering van het nieuwe seizoen "Nevermind The Buzzcocks" te zien. Als er een hemel is was deze aflevering ook te zien op de digitale televisie in de wolken.
Buzzcocks moest het vroeger vooral hebben van de wisselwerking tussen de twee vaste kapiteins (Phil Jupitus en Bill Bailey) en Simon Amstell, de extreem gevatte en 'gekrulde' presentator van de quiz. Dit seizoen is er een mes door dit concept gehaald. De krullen liggen in de vuilbak een trendy kapper in Londen en Bill Bailey is ergens aan een opvolger voor Black Books aan het werken... of drugs aan het nemen, dat kan ook.
Ter compensatie van deze leegte hebben de makers een systeem met wisselende kapiteins uitgedacht. Phil blijft op post maar het vroeger team van Bailey krijgt nu steeds een nieuwe kapitein.

"Wel Goldstein, dank om aan ons het concept uit te leggen. Dit hadden we zelf ook wel kunnen uitdokteren. Ben je zo zielig en eenzaam dat je je nachten moet vullen met het herschrijven van Wikipedia pagina's opgevuld met enkele van je veel te flauwe grappen? "

Graag gedaan en volg nu even. Vorige aflevering (S22E02 is dat sinds Youtube) was er eentje om in te kaderen. De kapitein te gast was niemand minder dan Stephen Fry. Ik ga niet beginnen met Fry hier te beschrijven, ik heb deze week namelijk nog dingen te doen. Ook de geniale 'spanning' tussen Fry en Amstell kan ik hier niet echt neerschrijven. Het is zoals de vrijmetselarij, je moet het zelf meemaken om het te begrijpen.

Verder kwam CSS er ook in voor en dat was voor mij zowat het kers op de taart moment.
Blijkbaar komen er meer dan alleen voetballers uit Brazilië.
Heel stiekem ben ik een enorme fan van die yuppie designer groepjes. Ookal flirten ze soms met wat toelaatbaar is voor mijn "street cred"



Nog iets? Owja dat Comedy ding waar ik hier zoveel woorden aan vuil gemaakt heb.

Het eerste wat ze tegen me zeiden toen ik de Arenberg binnenkwam was: SHHHT!
Ja blijkbaar was er nog een groepje voor het onze. Stil zijn dus... het zou toch niet lang duren. Na een uur zwijgend op een stoeltje zitten mochten we "naar binnen".
De ontlading was enorm vermits in de toilet zich in de ruimte bevond waar werd opgenomen. Na het ontvangen van een kleine briefing waar ons werd duidelijk gemaakt dat we het eigenlijk al konden vergeten mochten we plaats nemen in 'the green room'.
Marcel Vanthilt heeft de taak de kandidaten op hun gemak te stellen. Een taak die hij enorm professioneel aanpakte. De man is behoorlijk gestegen in mijn achting ookal had hij de taak om als een humorhoer met elke flauwe mop extreem luid te beginnen bulderen.
Na elk een klein interviewtje te hebben gegeven (zo'n ding lijkt echt op een barkruk!) moesten we een voor een door het zware zwarte gordijn om daar onze 2,5 minuten te staan sterven.
Ik was 11 in een rij van 15. Genoeg tijd dus om goed door te hebben hoe de jury droom na droom in stukjes van elkaar knalde. Om een voorbeeldje te geven 'Gino, je doet mij denken aan een sanseveria, oervlaams en oersaai.'
Wat onmiddellijk opviel is dat het aantal mensen die nog niet echt aan stand-up gedaan hadden behoorlijk in de minderheid waren. Ik voelde mij als een kindje dat midden het schooljaar van school had moeten veranderen en niemand kende op de speelplaats. Terwijl de rest van mijn lichting aan het afspreken waren hoe ze de dag nadien naar Oevel gingen carpoolen voor een groot optreden zat ik in een hoekje met mijn pen te spelen.

Van de tien mensen voor mij werden er 9 stuks onverbiddelijk afgemaakt. 'Je grappen zijn flauw', 'Polen en inbrekers... been there done that'. Het was echter wel pas toen ik zelf door het zwarte gordijn moest dat ik het gedacht kreeg 'ja lap waar ben ik aan begonnen'. Van wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet zoveel meer. De spanning die ik toen voelde moet mijn geheugen een beetje buiten spel gezet hebben.
Ik probeer te reconstrueren... na mijn laatste grapje te hebben verteld zet Bart de Pauw zich recht en begint over hoe ik blijkbaar vrij relaxed overkom en een grappige kop heb. In die zin kon je echter de 'maar' horen hangen. Blijkbaar vond hij mijn verhaaltje over global warming raar en snapte hij niet goed wat ik wilde zeggen. Fair Enough.
Daarna kwam gaf pdw me zijn eigen mening. Hoewel ik duidelijk al een 'nee' had gekregen voelde het alles toch als een overwinning. Ik kreeg het advies om 'zeker niet te stoppen' "Doe wat ervaring op en kom dan zeker terug" was een van de zinnen die is blijven hangen. Ook was de conclusie dat mijn reacties op de jury leuker waren dan mijn eigenlijke voorbereide grapjes.
Ik was er niet bij maar mijn ego was niet aan diggelen geslagen, integendeel! In tegenstelling tot mijn voorgangers kon ik als een happy camper terug bij Marcel Vanthilt gaan zitten.

Ik ben nu beetje bij beetje aan het proberen een leuke set van een kwartier in elkaar aan het knutselen. Wat daarna komt zie ik dan nog wel. Teveel vooruitdenken is niet gezond.

* ik ga nog wat didactisch materiaal aan deze entry toevoegen... wanner ik zin heb *

Hi I'm Benjus Goldstein and your reading... something

Ik wil eventjes van mijn middag gebruik maken om iemand zijn lof te zingen.

Die iemand is de Britse columnist en TV-maker: Charlie Brooker. De man verdiende zijn strepen in een gamesmagazine, werd dan opgepikt door The Guardian (dat is de Britse versie van De Morgen) alwaar hij met zijn dagelijkse column 'screen burn' menig tv-producent de stuipen op het lijf wist te jagen. In 2006 werd screen burn omgezet naar TV: 'Screen Wipe' was het resultaat. Je kan alle Screen Wipe afleveringen clandestien bekijken op Youtube met dank aan Mr Xthemusic.

In the Guardian neemt hij bij momenten Dork Talk eventjes over als Stephen Fry het te druk heeft of een arm heeft gebroken. Laatste keer dat hij dat deed heeft hij deze gebruikt om de beste games ooit op een rijtje te zetten. Op het ontbreken van Deus Ex na... niets op aan te merken.

Screen Burn en Wipe geven een extreem droog, informatief en cynisch beeld van televisiewereld. Recensies van programma's worden afgewisseld met informatieve deeltjes over het wereldje. In het vierde seizoen is het budget groot genoeg dat ze zelf enkele "mini-programma's" kunnen maken in de besproken genres om op die manier de mechanismen duidelijk te maken. Zeer interessant allemaal en op de koop toe steeds verpakt in Brooker zijn zeer droge en geestige stijl. Bekijken die handel en wel zo snel mogelijk!

Wie mijn advies volgt en naar Screen Wipe kijkt zal merken dat Brooker vrij invloedrijk is. Zo vormt hij het grootste voorbeeld voor de game-paus van het moment Yahtzee Croshaw. Leg het vocabularium van de twee heren maar eens naast elkaar.

Voila, nee geen oproep of persoonlijke mededeling deze keer. Gewoon wat leuke ideetjes voor die stille momenten van uw goede vriend Benjus Goldstein.

Veel plezier ermee.