AAAARGH!

De impro-ploeg waar ik trots ben een lid van te zijn heeft z'n tradities gefundeerd op piraterij. Mijn favoriete onderwerp bij de kleine historische onderzoekjes die wij al moeten voeren is sinds vorig jaar de kaapvaart (dank u Pieter Moelands). Wanneer niemand kijkt hijs ik stiekem een Jolly Roger in't diepst van mijn gedachten.



Laat er geen twijfel rond bestaan: ik heb iets met piraten. Ik kan dan ook niet anders dan telkens wanneer er weer eens nieuws komt uit de wateren van Somalië ik steeds een heel klein beetje supporter voor de kapers.

Shiver my timbers!

Tijd voor wat pure gal. Ik zou natuurlijk ten strijde kunnen trekken tegen de opmars van de censuur en idiote preutsheid in de media maar ik heb al genoeg bondgenoten die dat doen.

Dus een beetje pure gal!

Wanneer ik de woorden: deportatie, repatriëring of uitwijzing intikt in Google in combinatie met de naam 'Gabriel Rios' krijg ik zo goed als geen deftige resultaten. Ik vind dat spijtig.

Meer dan een maand later.

Wel het is eens tijd dat ik mijn blog nog eens op orde breng. Het is al meer dan een maand geleden dat ik hier nog eens iets neerschreef. In de tijd die ertussen zat heb ik vele leuke ideetjes gehad maar ik kamp nog steeds met het probleem dat deze meestal de nacht niet overleven. Terwijl mijn vingers hier sprongen maken op het verschrikkelijk slechte toetsenbord van de thuis PC lig ik mezelf in bochten te wringen in een poging toch een van mijn oude ideetjes terug te vinden... en met resultaat!

Afgelopen donderdag was de tweede aflevering van het nieuwe seizoen "Nevermind The Buzzcocks" te zien. Als er een hemel is was deze aflevering ook te zien op de digitale televisie in de wolken.
Buzzcocks moest het vroeger vooral hebben van de wisselwerking tussen de twee vaste kapiteins (Phil Jupitus en Bill Bailey) en Simon Amstell, de extreem gevatte en 'gekrulde' presentator van de quiz. Dit seizoen is er een mes door dit concept gehaald. De krullen liggen in de vuilbak een trendy kapper in Londen en Bill Bailey is ergens aan een opvolger voor Black Books aan het werken... of drugs aan het nemen, dat kan ook.
Ter compensatie van deze leegte hebben de makers een systeem met wisselende kapiteins uitgedacht. Phil blijft op post maar het vroeger team van Bailey krijgt nu steeds een nieuwe kapitein.

"Wel Goldstein, dank om aan ons het concept uit te leggen. Dit hadden we zelf ook wel kunnen uitdokteren. Ben je zo zielig en eenzaam dat je je nachten moet vullen met het herschrijven van Wikipedia pagina's opgevuld met enkele van je veel te flauwe grappen? "

Graag gedaan en volg nu even. Vorige aflevering (S22E02 is dat sinds Youtube) was er eentje om in te kaderen. De kapitein te gast was niemand minder dan Stephen Fry. Ik ga niet beginnen met Fry hier te beschrijven, ik heb deze week namelijk nog dingen te doen. Ook de geniale 'spanning' tussen Fry en Amstell kan ik hier niet echt neerschrijven. Het is zoals de vrijmetselarij, je moet het zelf meemaken om het te begrijpen.

Verder kwam CSS er ook in voor en dat was voor mij zowat het kers op de taart moment.
Blijkbaar komen er meer dan alleen voetballers uit Brazilië.
Heel stiekem ben ik een enorme fan van die yuppie designer groepjes. Ookal flirten ze soms met wat toelaatbaar is voor mijn "street cred"



Nog iets? Owja dat Comedy ding waar ik hier zoveel woorden aan vuil gemaakt heb.

Het eerste wat ze tegen me zeiden toen ik de Arenberg binnenkwam was: SHHHT!
Ja blijkbaar was er nog een groepje voor het onze. Stil zijn dus... het zou toch niet lang duren. Na een uur zwijgend op een stoeltje zitten mochten we "naar binnen".
De ontlading was enorm vermits in de toilet zich in de ruimte bevond waar werd opgenomen. Na het ontvangen van een kleine briefing waar ons werd duidelijk gemaakt dat we het eigenlijk al konden vergeten mochten we plaats nemen in 'the green room'.
Marcel Vanthilt heeft de taak de kandidaten op hun gemak te stellen. Een taak die hij enorm professioneel aanpakte. De man is behoorlijk gestegen in mijn achting ookal had hij de taak om als een humorhoer met elke flauwe mop extreem luid te beginnen bulderen.
Na elk een klein interviewtje te hebben gegeven (zo'n ding lijkt echt op een barkruk!) moesten we een voor een door het zware zwarte gordijn om daar onze 2,5 minuten te staan sterven.
Ik was 11 in een rij van 15. Genoeg tijd dus om goed door te hebben hoe de jury droom na droom in stukjes van elkaar knalde. Om een voorbeeldje te geven 'Gino, je doet mij denken aan een sanseveria, oervlaams en oersaai.'
Wat onmiddellijk opviel is dat het aantal mensen die nog niet echt aan stand-up gedaan hadden behoorlijk in de minderheid waren. Ik voelde mij als een kindje dat midden het schooljaar van school had moeten veranderen en niemand kende op de speelplaats. Terwijl de rest van mijn lichting aan het afspreken waren hoe ze de dag nadien naar Oevel gingen carpoolen voor een groot optreden zat ik in een hoekje met mijn pen te spelen.

Van de tien mensen voor mij werden er 9 stuks onverbiddelijk afgemaakt. 'Je grappen zijn flauw', 'Polen en inbrekers... been there done that'. Het was echter wel pas toen ik zelf door het zwarte gordijn moest dat ik het gedacht kreeg 'ja lap waar ben ik aan begonnen'. Van wat er toen gebeurde weet ik eigenlijk niet zoveel meer. De spanning die ik toen voelde moet mijn geheugen een beetje buiten spel gezet hebben.
Ik probeer te reconstrueren... na mijn laatste grapje te hebben verteld zet Bart de Pauw zich recht en begint over hoe ik blijkbaar vrij relaxed overkom en een grappige kop heb. In die zin kon je echter de 'maar' horen hangen. Blijkbaar vond hij mijn verhaaltje over global warming raar en snapte hij niet goed wat ik wilde zeggen. Fair Enough.
Daarna kwam gaf pdw me zijn eigen mening. Hoewel ik duidelijk al een 'nee' had gekregen voelde het alles toch als een overwinning. Ik kreeg het advies om 'zeker niet te stoppen' "Doe wat ervaring op en kom dan zeker terug" was een van de zinnen die is blijven hangen. Ook was de conclusie dat mijn reacties op de jury leuker waren dan mijn eigenlijke voorbereide grapjes.
Ik was er niet bij maar mijn ego was niet aan diggelen geslagen, integendeel! In tegenstelling tot mijn voorgangers kon ik als een happy camper terug bij Marcel Vanthilt gaan zitten.

Ik ben nu beetje bij beetje aan het proberen een leuke set van een kwartier in elkaar aan het knutselen. Wat daarna komt zie ik dan nog wel. Teveel vooruitdenken is niet gezond.

* ik ga nog wat didactisch materiaal aan deze entry toevoegen... wanner ik zin heb *

Hi I'm Benjus Goldstein and your reading... something

Ik wil eventjes van mijn middag gebruik maken om iemand zijn lof te zingen.

Die iemand is de Britse columnist en TV-maker: Charlie Brooker. De man verdiende zijn strepen in een gamesmagazine, werd dan opgepikt door The Guardian (dat is de Britse versie van De Morgen) alwaar hij met zijn dagelijkse column 'screen burn' menig tv-producent de stuipen op het lijf wist te jagen. In 2006 werd screen burn omgezet naar TV: 'Screen Wipe' was het resultaat. Je kan alle Screen Wipe afleveringen clandestien bekijken op Youtube met dank aan Mr Xthemusic.

In the Guardian neemt hij bij momenten Dork Talk eventjes over als Stephen Fry het te druk heeft of een arm heeft gebroken. Laatste keer dat hij dat deed heeft hij deze gebruikt om de beste games ooit op een rijtje te zetten. Op het ontbreken van Deus Ex na... niets op aan te merken.

Screen Burn en Wipe geven een extreem droog, informatief en cynisch beeld van televisiewereld. Recensies van programma's worden afgewisseld met informatieve deeltjes over het wereldje. In het vierde seizoen is het budget groot genoeg dat ze zelf enkele "mini-programma's" kunnen maken in de besproken genres om op die manier de mechanismen duidelijk te maken. Zeer interessant allemaal en op de koop toe steeds verpakt in Brooker zijn zeer droge en geestige stijl. Bekijken die handel en wel zo snel mogelijk!

Wie mijn advies volgt en naar Screen Wipe kijkt zal merken dat Brooker vrij invloedrijk is. Zo vormt hij het grootste voorbeeld voor de game-paus van het moment Yahtzee Croshaw. Leg het vocabularium van de twee heren maar eens naast elkaar.

Voila, nee geen oproep of persoonlijke mededeling deze keer. Gewoon wat leuke ideetjes voor die stille momenten van uw goede vriend Benjus Goldstein.

Veel plezier ermee.

Klein bericht

Ik kreeg zonet deze mail

U bent uitgenodigd op 16 september 2008 om 15u30 in de Arenberg schouwburg – Arenbergstraat 28 – 2000 Antwerpen, voor de preselecties van comedy casino Cup 2008. Iedereen wordt verwacht om 15u30 stipt. De opnames zullen duren tot ongeveer 19u00.


En toen werd ik heel nerveus... maar op de leuke manier. De meeste van die zenuwen zijn eigenlijk voor het examen geografie morgen, kruis je vingers voor me!

Dank u!

Doctor's orders

Ik ben volop bezig en heb dus geen tijd om uit om een voor u mooie epistel neer te schrijven maar er is toch iets dat ik direct met heel de wereld wil delen.

Deze site!

Persoonlijke favorietjes: Slaapliedje, Classisisme (van dezelfde maker), New-Wave, De NES en als afsluitertje deze Flashback medley.

Star Wars... eat your heart out!

Nieuwe lay-out.

Ik zit volop in tweede zit en heb dus fut noch tijd om hier iets zinnig te schrijven. Ik ben er in mijn eenzame nachten wel achter gekomen dat een gigantische meerderheid van de Blogspot gebruikers de Minima-Black lay-out op heeft staan.

Bij de meerderheid horen is niet leuk!

Dit ding is echter zo lelijk dat ik vrij zeker ben wel eventjes bij een klein en select groepje te horen.

De blijde oproep!

Het is hier al lange tijd stil...

Hoofdreden hiervoor is dat ik ben begonnen aan het opzoekwerk voor mijn paper rond piraten.

Piraten zijn leuk, heel leuk zelfs. Daar ga ik nog wel wat meer over vertellen binnen een paar maanden ofzo. Ik had nog heel wat andere ideetjes voor deze entry, tot ik besefte dat mensen die gestructureerd bloggen zichzelf veel te interessant vinden en allemaal naar de hel gaan.

Ik ben hier om de geboorte te melden. De geboorte van mijn eerste volledige stukje zelfgeschreven humor voor op het podium.

Ik trek nu al een tijdje rond met een klein geel schriftje. Om de 'zoete inval' te vangen. Nadien komt de gevangen zoete inval dan voor de eerste (en wellicht strengste) gatekeeper... mijn moeder.

Mijn mama heeft de taak op zich genomen om te voorkomen dat ik teveel mopjes maak. Dit moet er voor zorgen dat ik niet in die lastige situaties terechtkom en 3 maanden lang ontroostbaar ben omdat heel mijn imago aan diggelen is geknald en ik niet meer durf buitenkomen zonder mijn gelaat te verbergen.

Nuja misschien is die zever allemaal niet nodig en komt er in augustus helemaal geen selectie. Dan nog heb ik dit stukje om dan te gaan proberen op allerhande start-up podia.

Hoewel mama een heel goed klankbord is voel ik toch de behoefte naar om mijn geesteskindje al eens voor een breder vriendschappelijk publiek te testen.
Wie zin heeft late me maar iets weten.

Ik ben van 12 tot 19 juli terug te vinden in een gezellig landhuis in het soete Waasland, meer bepaald Kruibeke. Mijn mopjes tellen samen met moeite op tot 3 minuten, achteraf kunnen we dus nog bier drinken in de grote stad ofzo.

Afgelast wegens vrije tijd.

Ik ben bezig met het spelen van GTAIV en straks is het Top Gear (nieuw seizoen op BBC).

Ik heb dus geen tijd om te typen. Volgende week ben ik wellicht terug.

Allez dan, niets is toch maar weinig... een beetje Dennis Leary.


Liefde en knuffeltjes voor iedereen.

Comedy and me.

Volgende stap in het bloggen, de spontane entry. Over wat ik nu ga typen heb ik niet nagedacht het is gewoon de impuls van het moment die ik wil delen met al wie hier terechtkomt.

Er zijn mensen die actief voetballen, vollyballen, golfen, knikkeren, kleiduifschieten, Afrikaans koken, drug nemen, modelschepen bouwen etc. Comedy (in elke vorm) beperkt zich echter meestal tot het passieve.

Ik kan ondertussen zeggen dat ik toch ongeveer een jaar actief bezig ben met 'live-humor' dankzij het enorm leuke improteam Preparee.
Impro is een vorm van comedy waar heel wat mensen bang van zijn. Je weet nooit zeker dat het leuk gaat worden en het is heel moeilijk om de grapjes achteraf aan je vrienden te vertellen op café. Impro draagt per definitie iets 'ontastbaars' met zich mee, het is vluchtig en gedraagt zich soms raar... een beetje zoals het vloeibare metaal kwik.

Ik denk dat er weinig of geen dingen zijn die ik leuker vind dan een publiek kunnen doen lachen vanop een podium. Ik krijg nog steeds rillingen als ik terugdenk aan de serie die we gedaan hebben als opvulling voor het UHO van Leuven. Drie keer een volle PDS (ongeveer 800 mensen) vier spelers, één presentator en een joekel van een adrenalinestoot.

Humor is humor en de manier waarop is bijkomstig. Toch staat de laatste tijd alles een beetje in de schaduw van de stand-up (en alles wat daar naar ruikt). Er waren ooit tijden toen men op TV1 nog een programma had met niets dan impro. De(overroepen) Lama's zijn er ondertussen ook al mee gestopt en Drew Carey maakt geen Whose line meer. Zit de impro in een crisis? Nee! zeker niet. Een klein improteam als Preparee slaagt er nog steeds met gemak in een MSI vol te krijgen en wanneer we alle andere teams uitnodigen krijgen we met de vingers in de neus de PDS vol. De optredens van de BIL in Antwerpen die ik gezien heb waren ook steeds uitverkocht en de de Whose Line filmpjes halen nog elke dag duizenden hits op Youtube.

Er is een leuke trend bezig in comedy land. Een trend van kruisbestuivingen en uitwisseling. De Lunatics organiseren stand-up wedstrijden en nemem stand-ups mee als voorprogramma voor hun impro act. Mock the Week op BBC wisselt impro, stand-up en 'desk satire' vloeiend met elkaar af.
Er sluipt ook meer en meer impro in de stand-up. Een van de meest succesvolle stand-ups van het moment is de Brit Ross Noble. Op Youtube kan je filmpjes van zijn 'fizzy logic' show zien. Drie vierde van zijn programma is gebouwd op publieksinteractie en kan dus elke avond anders zijn. Rich Hall (al een paar keer op comedy casino geweest en regelmatig te zien in het geniale QI) is bekend geworden dankzij de knappe manier waarop hij grapjes (blijft steeds heel netjes) maakt over de mensen op de eerste rijen. Gaande van lachende begrafenis ondernemers tot verkopers van koelelementen.

Ikzelf wou niet achterblijven en heb me gisteren dan ook gedaan wat ik al zo lang van plan ben: een stap gemaakt richting stand-up. Ik heb me ingeschreven voor de Comedy Casino cup. Indien ze mij selecteren nemen ze contact op in augustus en moet ik ergens midden september het beste van mezelf gaan geven voor een jury in twee minuten en half. Er is dus quasi geen publiek en amper tijd voor een opbouw. One shot, one kill.

Twee jaar geleden heb ik er ook eventjes aan gedacht om me in te schrijven. Ik zette het echter snel uit mijn hoofd. De 'kunstzinnige vertellers' zouden het in het (op humor gebied) oer-conservatieve en politiek correcte Vlaanderen toch wel halen van de harde lolbroeken zoals we die kennen uit de Engelstalige gebieden. Tot mijn grote verbazing sloeg de wijzer naar de andere kant van het spectrum. Cynische grappen van Philippe Geubels en de "klassieke" stand-up van Xander de Rycke scoren 'by far' het best.
Toen ik te horen kreeg dat de inschrijvingen voor een nieuwe editie waren begonnen stegen bij mij dezelfde twijfels op. Ondertussen heb ik echter al heel wat optredens met het geweldige Preparee achter de rug en is mijn positie anders. Ik weet nu hoe een publiek 'werkt' en ik ken het genot van een succesvol optreden. Natuurlijk kwam ook die andere grote twijfel naarboven 'Ben ik wel grappig genoeg?' Toen dacht ik aan al die keren dat ik tegen mensen die intresse toonde om aan impro te doen maar 'niet durfde' heb liggen preken over hoe het durven alleen al de grootste stap is. Na een hele afweging te hebben gemaakt was de kogel door mijn twijfelskerk.

FUCK IT ALL ik schrijf me in! Als ik afga ga ik af met stijl en overtuiging!
Ik weet niet hoe groot de kans is dat ze me selecteren maar de veronderstellen dat je er toch niet bij zal zijn is even productief als betalen voor een lottoformulier en het dan direct wegsmijten omdat je toch niet zal winnen. Na mijn laatste examen (aanstaande donderdag) begin ik met het schrijven aan een stukje van 150 seconden.

Wens me succes en lach maar hard en luid wanneer de jury mijn ego aan stukken hakt. Zo kunnen we tenminste nog eens lachen.

Opera seria en opera buffa, lang leve Mozart!

In dagen van blokken en amphetamines zijn we niet vreemd aan moodswings. Al een hele week zit ik te broeden op een nieuwe entry. Mijn humeur wil echter niet meewerken. Een paar nachten terug lig ik me op te jagen over een heel pak dingen die me ergeren aan onze samenleving. Ik lig op dat moment echter al in bed en besluit mijn gal dan maar morgenmiddag de digitale snelweg op te spuwen.
De dag nadien is er echter weer iemand zeer vriendelijk tegen me en zit het allemaal weer wat beter mee. Ah... het is toch allemaal zo erg toch niet... denk ik. Net wanneer ik naar het venster wil surfen vanwaar ik mijn virtuele serotonine de vrije loop wil laten is er weer die ene obligatoire eikel die mij voor geen reden loodrecht in de wielen moet rijden en mijn wolkje beenhard op de grond doet neerkomen. Nu ben ik té chargrijnig om iets bij elkaar te schrijven, indien ik dat toch zou doen staat morgen de politie hier omdat ik iemand met de marteldood heb bedreigd. Als daarna echter de Nederlanders het mooie weer maken op het EK valt het allemaal weer wat mee en beginnen we opnieuw.

Heen en weer, van beenharde misantroop met genocidale trekjes naar bloemenkind dat liefde uitstraalt voor alle lieve wezentjes op aarde. Deze twee extremen vallen al bij al nog mee, je weet tenminste waar je mee bezig bent en je hebt een concreet plan. Het stomme is echter dat je 95 procent van de tijd in de grijze zone daartussen zit.

Bij deze een heildronk met Spa-bruis!

Heil aan alle eikels die ik één dezer dagen de huid ga volschelden.
Heil aan leuke voetbalmatchen op de momenten dat ik tijd heb.
Heil aan de atoombom en de dag dat ze die nog eens van stal halen.
Heil aan vriendelijke proffen op het examen.
Heil aan een cursus die 2002 als punt in de toekomst neemt maar wel gedrukt is met de nieuwe acco kaft.
Heil aan vrouwen.
Heil aan mijn vrijgezellenbestaan dat ondertussen toch lang genoeg heeft stand gehouden.
Heil aan zij die de titel niet snappen en dat toegeven.
Heil aan zij die de titel niet snappen en daar fier om zijn.
Heil aan Google dat blogsites maakt waar ik mij eens schriftelijk op kan afreageren.
Heil aan de snul die het goed recht heeft te vinden dat ik aan het zeveren ben maar dat persé moet melden.

Verzonken in examens... en de dokter

Lange stilte ten gevolge van examens en mijn gebrek aan overschot aan verbale capaciteit die onlosmakelijk verbonden is met mijn gebruik van rilatine in deze periode.

Zo genoeg lange zinnen! Bij gebrek aan frustratie is er weer eens een van die leuke dingen des levens aan de beurt: Doctor Who!

Op de Brite eilanden is hij groter dan God met The Queen in zijn nek.Aan de andere kan van het Kanaal of de oceaan echter zijn het vooral nerds zoals ikzelf die echt weten wie hij is. Zijn goddelijke status op The Albion zorgt er echter voor dat de kans groot is dat de naam bij velen op het continent wel een belletje doet rinkelen.

Minder dan een maand geleden behoorde ik tot die grote meerderheid. Tot de dag dat ik het fragment zag waarin ik Brits media criticus Charlie Brooker het 'screen' van The Doctor schoonveegde. Op zoek naar iets om mijn avonden mee op te vullen wanneer er beneden naar Superhond en dergelijke werd gekeken ging ik op zoek naar een aflevering. Ik begon mooi vooraan de serie vanaf de revival (straks licht ik dit wel toe) en voor ik het wist was ik op zoek naar de volgende seizoenen.

Vermits de wikipedia pagina over de serie een en al verwarrende nonsens is ga ik zelf een poging doen om doctor who te omschrijven.
Wat u misschien al weet is dat de protagonist van de serie een tijdreiziger is en dat het programma al heel lang loopt. Het eerste seizoen van Dr Who ging op antenne begin jaren 60 in het zwart-wit. Het was toen vooral naar kinderen gericht. De dokter was een raar oud ventje die met zijn kleindochter van tijdperk naar tijdperk flitste in zijn Tardis. Het was bedoeld om kinderen historische kennis en algemene kennis bij te brengen. Het duurde echter niet lang of ook de ouders van de kinderen voelden zich aangetrokken tot de rare trekjes van de bijna alleswetende dokter en gingen meekijken. In deze periode was o.a. Douglas Adams een van de schrijvers. Door het aan boord hebben van veel schrijftalent en door de toenemende interesse bij volwassenen werden de verhalen complexer en maakte het educatieve plaats voor verhaal en personages. Dit ging dapper door tot eind jaren 80. In 89 verdween de dokter van antenne. In 1996 was er een TV-film over de tijdreizeiger met gemengd succes. Tot in 2005 de BBC besliste om de franchise van stal te halen en terug nieuwe afleveringen te draaien (mogelijk in navolging van de re-imaging va Battlestar Galactica).Sinds deze herstart is elke aflevering van Doctor Who het meest bekeken programma in de slot; zaterdag om 19u GMT (dat is 20u bij ons) Boeiend voor volwassenen maar nog altijd kindvriendelijk.

Over wat gaat die serie nu? Wel... over de dokter. The Doctor is een Time Lord, de laatste van een nobele soort wezens dat boven de wetten van tijd en ruimte stond. Ze reizen door de tijd zoals wij naar de bakker fietsen. Ze zijn echter uitgemoord in een grote oorlog. Een van hun andere 'krachten' is de 'regeneration'. Wanneer de dokter zijn einde voelt naderen heeft hij de mogelijkheid zijn lichaam te resetten. Dit draagt wel met zich mee dat zijn uiterlijk en karakter onherkenbaar veranderen. Hier schuilt een van de grote troeven van de serie, door de regeneration kunnen steeds weer nieuwe acteurs in de huid van de Time Lord kruipen zonder dat de continuiteit van het verhaal wordt gebroken. Momenteel is men aan de Tenth doctor, die zeer knap wordt vertokt door de Schot David Tennant. Om de Doctor te mogen spelen moet je in het VK al wat faam hebben veroverd. Zo was de negende dokter (en de eerste sinds de revival) Christopher Ecclestone.

Waarom is de serie nu zo goed? Je kan deze serie niet vergelijken met de zware kannonen van de VS (Heroes en co) zo zie je direct aan het beeld dat Doctor Who het met een heel wat kleiner budget moet doen. Dr Who speelt in op andere affecten dan spanning en opwinding (hoewel die ook niet afwezig zijn) Dr Who speelt in op de menselijkheid. De man huppelt van tijdperk tot tijdperk, bijgevolg is dit de meest onwaarschijnlijke sci-fi (of bij momenten een historisch verhaal) die er is. Toch kan je niet voorkomen dat je volledig opgaat in het geheel. Daar de meeste series aflopen bij de aftiteling gaat de dokter verder. Het is een van de verhalen waarvan je zou wensen dat het echt was. Bij momenten worden we getrakteers op een scene waarvan de meligheid zelfs de gemiddelde Amerikaan zijn neus voor zou ophalen. Dr Who komt er echter (bijna) altijd mee weg. Zo wordt onze tijdreiziger in een kerstspecial door twee robots met het uiterlijk van engelen (goud, vleugeltjes,...) ten hemel gedragen. Dit gebeurt echter op zo'n over the top manier (vlammen en ontploffingen op de achtergrond) dat het terug leuk is.

Ik kan niets anders doen dan je simpelweg aan te raden om de dokter een kans te geven. Je innerlijke kind, avonturier, wetenschapper en historicus gaan je dankbaar zijn. De volgende keer dat je dan buitenkomt en zachtjes gaat dagdromen om de dagelijkse sleur even van je af te gooien zal je heel erg in je diepste binneste dat ja aan niemand durft tonen... heel stiekem hopen dat er een blauwe telefooncel om de hoek staat. Naar de bliksem met de realiteit, dit is veel leuker!

Benjus Calavera

Na enkele dagen nadenken over het onderwerp van mijn eerste echte post op dit blogje is de kogel door de kerk.

Een van die dingen waar ik zo verzot op ben.

Als u even naar boven op het scherm kijkt zal u zien dat de titel van mijn aanwezigheid op het net 'mijn kleine drooglegging' is. Het was mijn bedoeling (aan u om te oordelen of ik geslaagd ben in mijn opzet) om te verwijzen naar mijn liefde voor het interbellum.

Mijn woonplaatsen zijn goed voorzien van memorabilia uit deze periode. Gaande van kitschy coca-cola reclame uit de jaren 30 tot echt authentieke art-deco kadertjes. Muziekaal ben ik verzot op de in uniform gehulde close-harmonie van the Andrew sisters en de muziekale soldaat, Glenn Miller. Ik sta nog niet op het punt om lessen charleston te gaan volgen maar dat neemt niet weg dat ik hedendaags interbellum reviver Max Raabe wil nomineren voor heiligverklaring.

Waar ligt nu de bron van deze voorliefde voor het interbellum?

De bron lag verscholen 10 jaar geleden in de nieuwste kunst: games!

Nee alstublief lees verder! Games zijn een pak boeiender dan je denkt hoor.

Nee ik hab het hier niet over Bioshock, hoewel ik daar ook enorm van genoten heb. Het spel dat film noir, art-deco, jazz en alles wat daar bij komt kijken het beste en mooiste vat kwam uit in 1998. Ik heb het over Grim Fandango.

Wie niet weet wat Grim Fandango was heeft iets gemist (of je nu gamer bent of niet)
Grim fandango was: een reis, een belevenis, een blijvende herinnering, een gekoesterde ervaring,... De mannen van the escapist kunnen het beter uitleggen. Ik weet alvast een ding zeker 'I left my heart in Rubacava'

Uit mijn liefde voor alles wat ruikt naar Hot Jazz en dergelijke is wellicht ook mijn zeer grote affectie voor Berlijn voortgekomen... mijn lofrede aan die stad is er echter voor de volgende post.

Knal boenk...

Hebt u het gehoord? Ze hebben mij zonet de tweede helft van de jaren 00 binnengesmeten.

Ik heb, na lang talmen, een blog. Twee maanden getwijfeld of ik het in het 'gezellige' Nederlands of het universelere Engels zou doen. Lang gewacht omdat ik 'geen tijd' had. Ik moest steeds van die serieuze dingen schrijven.

Er is ook veel tijd gekropen in het twijfelen tussen de keuze voor: a) een blog gehost door een blogsite (zoals blogspot) of b) eentje op mijn eigen webspace met wordpress. De luiheid en mijn volgepropte Ulyssis account (graag gedaan professor Bouckaert) tilde de weegschaal naar optie a.

Een goede blog heeft een concept zei Pytoclates ooit en wie ben ik om de grote meesters in twijfel te trekken. Het internet staat vol met mensen die hun gal liggen te spuwen over al de dingen waar ze zich dood aan ergeren. Ik ga niet uit de toon vallen en zal duchtig meedoen. Ik beloof nu echter officieel dat voor elke gram gal die ik zal spuwen ik evenveel leuke dingen des levens zal aanhalen.

De lijst is lang maar we hebben tijd.