Afgelast wegens vrije tijd.

Ik ben bezig met het spelen van GTAIV en straks is het Top Gear (nieuw seizoen op BBC).

Ik heb dus geen tijd om te typen. Volgende week ben ik wellicht terug.

Allez dan, niets is toch maar weinig... een beetje Dennis Leary.


Liefde en knuffeltjes voor iedereen.

Comedy and me.

Volgende stap in het bloggen, de spontane entry. Over wat ik nu ga typen heb ik niet nagedacht het is gewoon de impuls van het moment die ik wil delen met al wie hier terechtkomt.

Er zijn mensen die actief voetballen, vollyballen, golfen, knikkeren, kleiduifschieten, Afrikaans koken, drug nemen, modelschepen bouwen etc. Comedy (in elke vorm) beperkt zich echter meestal tot het passieve.

Ik kan ondertussen zeggen dat ik toch ongeveer een jaar actief bezig ben met 'live-humor' dankzij het enorm leuke improteam Preparee.
Impro is een vorm van comedy waar heel wat mensen bang van zijn. Je weet nooit zeker dat het leuk gaat worden en het is heel moeilijk om de grapjes achteraf aan je vrienden te vertellen op café. Impro draagt per definitie iets 'ontastbaars' met zich mee, het is vluchtig en gedraagt zich soms raar... een beetje zoals het vloeibare metaal kwik.

Ik denk dat er weinig of geen dingen zijn die ik leuker vind dan een publiek kunnen doen lachen vanop een podium. Ik krijg nog steeds rillingen als ik terugdenk aan de serie die we gedaan hebben als opvulling voor het UHO van Leuven. Drie keer een volle PDS (ongeveer 800 mensen) vier spelers, één presentator en een joekel van een adrenalinestoot.

Humor is humor en de manier waarop is bijkomstig. Toch staat de laatste tijd alles een beetje in de schaduw van de stand-up (en alles wat daar naar ruikt). Er waren ooit tijden toen men op TV1 nog een programma had met niets dan impro. De(overroepen) Lama's zijn er ondertussen ook al mee gestopt en Drew Carey maakt geen Whose line meer. Zit de impro in een crisis? Nee! zeker niet. Een klein improteam als Preparee slaagt er nog steeds met gemak in een MSI vol te krijgen en wanneer we alle andere teams uitnodigen krijgen we met de vingers in de neus de PDS vol. De optredens van de BIL in Antwerpen die ik gezien heb waren ook steeds uitverkocht en de de Whose Line filmpjes halen nog elke dag duizenden hits op Youtube.

Er is een leuke trend bezig in comedy land. Een trend van kruisbestuivingen en uitwisseling. De Lunatics organiseren stand-up wedstrijden en nemem stand-ups mee als voorprogramma voor hun impro act. Mock the Week op BBC wisselt impro, stand-up en 'desk satire' vloeiend met elkaar af.
Er sluipt ook meer en meer impro in de stand-up. Een van de meest succesvolle stand-ups van het moment is de Brit Ross Noble. Op Youtube kan je filmpjes van zijn 'fizzy logic' show zien. Drie vierde van zijn programma is gebouwd op publieksinteractie en kan dus elke avond anders zijn. Rich Hall (al een paar keer op comedy casino geweest en regelmatig te zien in het geniale QI) is bekend geworden dankzij de knappe manier waarop hij grapjes (blijft steeds heel netjes) maakt over de mensen op de eerste rijen. Gaande van lachende begrafenis ondernemers tot verkopers van koelelementen.

Ikzelf wou niet achterblijven en heb me gisteren dan ook gedaan wat ik al zo lang van plan ben: een stap gemaakt richting stand-up. Ik heb me ingeschreven voor de Comedy Casino cup. Indien ze mij selecteren nemen ze contact op in augustus en moet ik ergens midden september het beste van mezelf gaan geven voor een jury in twee minuten en half. Er is dus quasi geen publiek en amper tijd voor een opbouw. One shot, one kill.

Twee jaar geleden heb ik er ook eventjes aan gedacht om me in te schrijven. Ik zette het echter snel uit mijn hoofd. De 'kunstzinnige vertellers' zouden het in het (op humor gebied) oer-conservatieve en politiek correcte Vlaanderen toch wel halen van de harde lolbroeken zoals we die kennen uit de Engelstalige gebieden. Tot mijn grote verbazing sloeg de wijzer naar de andere kant van het spectrum. Cynische grappen van Philippe Geubels en de "klassieke" stand-up van Xander de Rycke scoren 'by far' het best.
Toen ik te horen kreeg dat de inschrijvingen voor een nieuwe editie waren begonnen stegen bij mij dezelfde twijfels op. Ondertussen heb ik echter al heel wat optredens met het geweldige Preparee achter de rug en is mijn positie anders. Ik weet nu hoe een publiek 'werkt' en ik ken het genot van een succesvol optreden. Natuurlijk kwam ook die andere grote twijfel naarboven 'Ben ik wel grappig genoeg?' Toen dacht ik aan al die keren dat ik tegen mensen die intresse toonde om aan impro te doen maar 'niet durfde' heb liggen preken over hoe het durven alleen al de grootste stap is. Na een hele afweging te hebben gemaakt was de kogel door mijn twijfelskerk.

FUCK IT ALL ik schrijf me in! Als ik afga ga ik af met stijl en overtuiging!
Ik weet niet hoe groot de kans is dat ze me selecteren maar de veronderstellen dat je er toch niet bij zal zijn is even productief als betalen voor een lottoformulier en het dan direct wegsmijten omdat je toch niet zal winnen. Na mijn laatste examen (aanstaande donderdag) begin ik met het schrijven aan een stukje van 150 seconden.

Wens me succes en lach maar hard en luid wanneer de jury mijn ego aan stukken hakt. Zo kunnen we tenminste nog eens lachen.

Opera seria en opera buffa, lang leve Mozart!

In dagen van blokken en amphetamines zijn we niet vreemd aan moodswings. Al een hele week zit ik te broeden op een nieuwe entry. Mijn humeur wil echter niet meewerken. Een paar nachten terug lig ik me op te jagen over een heel pak dingen die me ergeren aan onze samenleving. Ik lig op dat moment echter al in bed en besluit mijn gal dan maar morgenmiddag de digitale snelweg op te spuwen.
De dag nadien is er echter weer iemand zeer vriendelijk tegen me en zit het allemaal weer wat beter mee. Ah... het is toch allemaal zo erg toch niet... denk ik. Net wanneer ik naar het venster wil surfen vanwaar ik mijn virtuele serotonine de vrije loop wil laten is er weer die ene obligatoire eikel die mij voor geen reden loodrecht in de wielen moet rijden en mijn wolkje beenhard op de grond doet neerkomen. Nu ben ik té chargrijnig om iets bij elkaar te schrijven, indien ik dat toch zou doen staat morgen de politie hier omdat ik iemand met de marteldood heb bedreigd. Als daarna echter de Nederlanders het mooie weer maken op het EK valt het allemaal weer wat mee en beginnen we opnieuw.

Heen en weer, van beenharde misantroop met genocidale trekjes naar bloemenkind dat liefde uitstraalt voor alle lieve wezentjes op aarde. Deze twee extremen vallen al bij al nog mee, je weet tenminste waar je mee bezig bent en je hebt een concreet plan. Het stomme is echter dat je 95 procent van de tijd in de grijze zone daartussen zit.

Bij deze een heildronk met Spa-bruis!

Heil aan alle eikels die ik één dezer dagen de huid ga volschelden.
Heil aan leuke voetbalmatchen op de momenten dat ik tijd heb.
Heil aan de atoombom en de dag dat ze die nog eens van stal halen.
Heil aan vriendelijke proffen op het examen.
Heil aan een cursus die 2002 als punt in de toekomst neemt maar wel gedrukt is met de nieuwe acco kaft.
Heil aan vrouwen.
Heil aan mijn vrijgezellenbestaan dat ondertussen toch lang genoeg heeft stand gehouden.
Heil aan zij die de titel niet snappen en dat toegeven.
Heil aan zij die de titel niet snappen en daar fier om zijn.
Heil aan Google dat blogsites maakt waar ik mij eens schriftelijk op kan afreageren.
Heil aan de snul die het goed recht heeft te vinden dat ik aan het zeveren ben maar dat persé moet melden.

Verzonken in examens... en de dokter

Lange stilte ten gevolge van examens en mijn gebrek aan overschot aan verbale capaciteit die onlosmakelijk verbonden is met mijn gebruik van rilatine in deze periode.

Zo genoeg lange zinnen! Bij gebrek aan frustratie is er weer eens een van die leuke dingen des levens aan de beurt: Doctor Who!

Op de Brite eilanden is hij groter dan God met The Queen in zijn nek.Aan de andere kan van het Kanaal of de oceaan echter zijn het vooral nerds zoals ikzelf die echt weten wie hij is. Zijn goddelijke status op The Albion zorgt er echter voor dat de kans groot is dat de naam bij velen op het continent wel een belletje doet rinkelen.

Minder dan een maand geleden behoorde ik tot die grote meerderheid. Tot de dag dat ik het fragment zag waarin ik Brits media criticus Charlie Brooker het 'screen' van The Doctor schoonveegde. Op zoek naar iets om mijn avonden mee op te vullen wanneer er beneden naar Superhond en dergelijke werd gekeken ging ik op zoek naar een aflevering. Ik begon mooi vooraan de serie vanaf de revival (straks licht ik dit wel toe) en voor ik het wist was ik op zoek naar de volgende seizoenen.

Vermits de wikipedia pagina over de serie een en al verwarrende nonsens is ga ik zelf een poging doen om doctor who te omschrijven.
Wat u misschien al weet is dat de protagonist van de serie een tijdreiziger is en dat het programma al heel lang loopt. Het eerste seizoen van Dr Who ging op antenne begin jaren 60 in het zwart-wit. Het was toen vooral naar kinderen gericht. De dokter was een raar oud ventje die met zijn kleindochter van tijdperk naar tijdperk flitste in zijn Tardis. Het was bedoeld om kinderen historische kennis en algemene kennis bij te brengen. Het duurde echter niet lang of ook de ouders van de kinderen voelden zich aangetrokken tot de rare trekjes van de bijna alleswetende dokter en gingen meekijken. In deze periode was o.a. Douglas Adams een van de schrijvers. Door het aan boord hebben van veel schrijftalent en door de toenemende interesse bij volwassenen werden de verhalen complexer en maakte het educatieve plaats voor verhaal en personages. Dit ging dapper door tot eind jaren 80. In 89 verdween de dokter van antenne. In 1996 was er een TV-film over de tijdreizeiger met gemengd succes. Tot in 2005 de BBC besliste om de franchise van stal te halen en terug nieuwe afleveringen te draaien (mogelijk in navolging van de re-imaging va Battlestar Galactica).Sinds deze herstart is elke aflevering van Doctor Who het meest bekeken programma in de slot; zaterdag om 19u GMT (dat is 20u bij ons) Boeiend voor volwassenen maar nog altijd kindvriendelijk.

Over wat gaat die serie nu? Wel... over de dokter. The Doctor is een Time Lord, de laatste van een nobele soort wezens dat boven de wetten van tijd en ruimte stond. Ze reizen door de tijd zoals wij naar de bakker fietsen. Ze zijn echter uitgemoord in een grote oorlog. Een van hun andere 'krachten' is de 'regeneration'. Wanneer de dokter zijn einde voelt naderen heeft hij de mogelijkheid zijn lichaam te resetten. Dit draagt wel met zich mee dat zijn uiterlijk en karakter onherkenbaar veranderen. Hier schuilt een van de grote troeven van de serie, door de regeneration kunnen steeds weer nieuwe acteurs in de huid van de Time Lord kruipen zonder dat de continuiteit van het verhaal wordt gebroken. Momenteel is men aan de Tenth doctor, die zeer knap wordt vertokt door de Schot David Tennant. Om de Doctor te mogen spelen moet je in het VK al wat faam hebben veroverd. Zo was de negende dokter (en de eerste sinds de revival) Christopher Ecclestone.

Waarom is de serie nu zo goed? Je kan deze serie niet vergelijken met de zware kannonen van de VS (Heroes en co) zo zie je direct aan het beeld dat Doctor Who het met een heel wat kleiner budget moet doen. Dr Who speelt in op andere affecten dan spanning en opwinding (hoewel die ook niet afwezig zijn) Dr Who speelt in op de menselijkheid. De man huppelt van tijdperk tot tijdperk, bijgevolg is dit de meest onwaarschijnlijke sci-fi (of bij momenten een historisch verhaal) die er is. Toch kan je niet voorkomen dat je volledig opgaat in het geheel. Daar de meeste series aflopen bij de aftiteling gaat de dokter verder. Het is een van de verhalen waarvan je zou wensen dat het echt was. Bij momenten worden we getrakteers op een scene waarvan de meligheid zelfs de gemiddelde Amerikaan zijn neus voor zou ophalen. Dr Who komt er echter (bijna) altijd mee weg. Zo wordt onze tijdreiziger in een kerstspecial door twee robots met het uiterlijk van engelen (goud, vleugeltjes,...) ten hemel gedragen. Dit gebeurt echter op zo'n over the top manier (vlammen en ontploffingen op de achtergrond) dat het terug leuk is.

Ik kan niets anders doen dan je simpelweg aan te raden om de dokter een kans te geven. Je innerlijke kind, avonturier, wetenschapper en historicus gaan je dankbaar zijn. De volgende keer dat je dan buitenkomt en zachtjes gaat dagdromen om de dagelijkse sleur even van je af te gooien zal je heel erg in je diepste binneste dat ja aan niemand durft tonen... heel stiekem hopen dat er een blauwe telefooncel om de hoek staat. Naar de bliksem met de realiteit, dit is veel leuker!