In dagen van blokken en amphetamines zijn we niet vreemd aan moodswings. Al een hele week zit ik te broeden op een nieuwe entry. Mijn humeur wil echter niet meewerken. Een paar nachten terug lig ik me op te jagen over een heel pak dingen die me ergeren aan onze samenleving. Ik lig op dat moment echter al in bed en besluit mijn gal dan maar morgenmiddag de digitale snelweg op te spuwen.
De dag nadien is er echter weer iemand zeer vriendelijk tegen me en zit het allemaal weer wat beter mee. Ah... het is toch allemaal zo erg toch niet... denk ik. Net wanneer ik naar het venster wil surfen vanwaar ik mijn virtuele serotonine de vrije loop wil laten is er weer die ene obligatoire eikel die mij voor geen reden loodrecht in de wielen moet rijden en mijn wolkje beenhard op de grond doet neerkomen. Nu ben ik té chargrijnig om iets bij elkaar te schrijven, indien ik dat toch zou doen staat morgen de politie hier omdat ik iemand met de marteldood heb bedreigd. Als daarna echter de Nederlanders het mooie weer maken op het EK valt het allemaal weer wat mee en beginnen we opnieuw.
Heen en weer, van beenharde misantroop met genocidale trekjes naar bloemenkind dat liefde uitstraalt voor alle lieve wezentjes op aarde. Deze twee extremen vallen al bij al nog mee, je weet tenminste waar je mee bezig bent en je hebt een concreet plan. Het stomme is echter dat je 95 procent van de tijd in de grijze zone daartussen zit.
Bij deze een heildronk met Spa-bruis!
Heil aan alle eikels die ik één dezer dagen de huid ga volschelden.
Heil aan leuke voetbalmatchen op de momenten dat ik tijd heb.
Heil aan de atoombom en de dag dat ze die nog eens van stal halen.
Heil aan vriendelijke proffen op het examen.
Heil aan een cursus die 2002 als punt in de toekomst neemt maar wel gedrukt is met de nieuwe acco kaft.
Heil aan vrouwen.
Heil aan mijn vrijgezellenbestaan dat ondertussen toch lang genoeg heeft stand gehouden.
Heil aan zij die de titel niet snappen en dat toegeven.
Heil aan zij die de titel niet snappen en daar fier om zijn.
Heil aan Google dat blogsites maakt waar ik mij eens schriftelijk op kan afreageren.
Heil aan de snul die het goed recht heeft te vinden dat ik aan het zeveren ben maar dat persé moet melden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
U zevert en ik snap de titel niet.
Heil mij! Twice!
Aha, de opera seria is de tragische Italiaanse opera, de buffa is het lichtere werk. Mozart heeft de buffa terug in het leven geroepen (voor Mozart werd er op de buffa neergekeken) door stukken als die Zauberflute (een komische stuk met een verhaal dat kwa orginaliteit en complexiteit bijna alle tragische stukken achter zich laat)
Zijn knapste prestatie was echter de stukken als Don Giovani waarin hij de buffa en de seria op meesterlijke wijze wist te combineren.
met dank aan prof. Bruno Bouckaert.
Een reactie posten