Verzonken in examens... en de dokter

Lange stilte ten gevolge van examens en mijn gebrek aan overschot aan verbale capaciteit die onlosmakelijk verbonden is met mijn gebruik van rilatine in deze periode.

Zo genoeg lange zinnen! Bij gebrek aan frustratie is er weer eens een van die leuke dingen des levens aan de beurt: Doctor Who!

Op de Brite eilanden is hij groter dan God met The Queen in zijn nek.Aan de andere kan van het Kanaal of de oceaan echter zijn het vooral nerds zoals ikzelf die echt weten wie hij is. Zijn goddelijke status op The Albion zorgt er echter voor dat de kans groot is dat de naam bij velen op het continent wel een belletje doet rinkelen.

Minder dan een maand geleden behoorde ik tot die grote meerderheid. Tot de dag dat ik het fragment zag waarin ik Brits media criticus Charlie Brooker het 'screen' van The Doctor schoonveegde. Op zoek naar iets om mijn avonden mee op te vullen wanneer er beneden naar Superhond en dergelijke werd gekeken ging ik op zoek naar een aflevering. Ik begon mooi vooraan de serie vanaf de revival (straks licht ik dit wel toe) en voor ik het wist was ik op zoek naar de volgende seizoenen.

Vermits de wikipedia pagina over de serie een en al verwarrende nonsens is ga ik zelf een poging doen om doctor who te omschrijven.
Wat u misschien al weet is dat de protagonist van de serie een tijdreiziger is en dat het programma al heel lang loopt. Het eerste seizoen van Dr Who ging op antenne begin jaren 60 in het zwart-wit. Het was toen vooral naar kinderen gericht. De dokter was een raar oud ventje die met zijn kleindochter van tijdperk naar tijdperk flitste in zijn Tardis. Het was bedoeld om kinderen historische kennis en algemene kennis bij te brengen. Het duurde echter niet lang of ook de ouders van de kinderen voelden zich aangetrokken tot de rare trekjes van de bijna alleswetende dokter en gingen meekijken. In deze periode was o.a. Douglas Adams een van de schrijvers. Door het aan boord hebben van veel schrijftalent en door de toenemende interesse bij volwassenen werden de verhalen complexer en maakte het educatieve plaats voor verhaal en personages. Dit ging dapper door tot eind jaren 80. In 89 verdween de dokter van antenne. In 1996 was er een TV-film over de tijdreizeiger met gemengd succes. Tot in 2005 de BBC besliste om de franchise van stal te halen en terug nieuwe afleveringen te draaien (mogelijk in navolging van de re-imaging va Battlestar Galactica).Sinds deze herstart is elke aflevering van Doctor Who het meest bekeken programma in de slot; zaterdag om 19u GMT (dat is 20u bij ons) Boeiend voor volwassenen maar nog altijd kindvriendelijk.

Over wat gaat die serie nu? Wel... over de dokter. The Doctor is een Time Lord, de laatste van een nobele soort wezens dat boven de wetten van tijd en ruimte stond. Ze reizen door de tijd zoals wij naar de bakker fietsen. Ze zijn echter uitgemoord in een grote oorlog. Een van hun andere 'krachten' is de 'regeneration'. Wanneer de dokter zijn einde voelt naderen heeft hij de mogelijkheid zijn lichaam te resetten. Dit draagt wel met zich mee dat zijn uiterlijk en karakter onherkenbaar veranderen. Hier schuilt een van de grote troeven van de serie, door de regeneration kunnen steeds weer nieuwe acteurs in de huid van de Time Lord kruipen zonder dat de continuiteit van het verhaal wordt gebroken. Momenteel is men aan de Tenth doctor, die zeer knap wordt vertokt door de Schot David Tennant. Om de Doctor te mogen spelen moet je in het VK al wat faam hebben veroverd. Zo was de negende dokter (en de eerste sinds de revival) Christopher Ecclestone.

Waarom is de serie nu zo goed? Je kan deze serie niet vergelijken met de zware kannonen van de VS (Heroes en co) zo zie je direct aan het beeld dat Doctor Who het met een heel wat kleiner budget moet doen. Dr Who speelt in op andere affecten dan spanning en opwinding (hoewel die ook niet afwezig zijn) Dr Who speelt in op de menselijkheid. De man huppelt van tijdperk tot tijdperk, bijgevolg is dit de meest onwaarschijnlijke sci-fi (of bij momenten een historisch verhaal) die er is. Toch kan je niet voorkomen dat je volledig opgaat in het geheel. Daar de meeste series aflopen bij de aftiteling gaat de dokter verder. Het is een van de verhalen waarvan je zou wensen dat het echt was. Bij momenten worden we getrakteers op een scene waarvan de meligheid zelfs de gemiddelde Amerikaan zijn neus voor zou ophalen. Dr Who komt er echter (bijna) altijd mee weg. Zo wordt onze tijdreiziger in een kerstspecial door twee robots met het uiterlijk van engelen (goud, vleugeltjes,...) ten hemel gedragen. Dit gebeurt echter op zo'n over the top manier (vlammen en ontploffingen op de achtergrond) dat het terug leuk is.

Ik kan niets anders doen dan je simpelweg aan te raden om de dokter een kans te geven. Je innerlijke kind, avonturier, wetenschapper en historicus gaan je dankbaar zijn. De volgende keer dat je dan buitenkomt en zachtjes gaat dagdromen om de dagelijkse sleur even van je af te gooien zal je heel erg in je diepste binneste dat ja aan niemand durft tonen... heel stiekem hopen dat er een blauwe telefooncel om de hoek staat. Naar de bliksem met de realiteit, dit is veel leuker!